Hýri Hafnarfjörður?

Niðurstaða fengin og kannski ekki gáfuleg, múgsefjun er það aldrei. Nú fara líklega andstæðingar álvers, sem vilja "hreinan og fallegan bæ" upp á hraun eða suður í helluhverfi og skoða hin fallegu og hreinu iðnaðarhverfi, sem eru forsmekkur af "hinu" sem koma skal í stað álversstækkunar.

Hafnfirðingar höfnuðu stækkun álversins

Little big man?

 

Gúmoren.

Ég hringdi í kunningja minn í morgun. Við spjölluðum stundarkorn  um daginn og veginn ,mótorhjól og þessháttar. Ég hef alltaf gaman að miðla visku minni í þeim málum og geri það eftir bestu getu. Ég var einmitt að útskýra fyrir honum muninn á þrígengis- og fjórgengisvél þegar hann spyr allt í einu: Heyrðu, á ég ekki að bjóða þér í kjötsúpu úti á Granda í hádeginu?" Ég varð hálfklumsa, því aldrei þessu vant var ég önnum kafinn og komst ekki og  allsendis óvanur því að karlmaður bjóði mér út. " Ég þakka gott boð" sagði ég " en ég kemst illa frá núna". "Það er í lagi" sagði hann, "þú ert lítill kjötsúpumaður".  " Ha, ég?, nei, mér finnst kjötsúpa mjög góð og er meira að segja í kjötsúpuklúbbi" sagði ég og bar mig mannalega.  " Þú ert lítill kjötsúpumaður" endurtók hann. Ég var nú ekkert hrifinn af þessu tali og mótmælti þegar ég skildi hvað hann var að meina og sagði að ef ég færi á mannamóti með sambýliskonunni, þá gnæfi ég þar yfir flesta. Einnig benti ég réttilega á að ég er að meðalhæð karlmanna á Íslandi, reyndar eins og hún var 1920, þó að ártalið skipti ekki öllu máli. Þetta þóttu honum líltivæg rök og slitum við talinu. Eins og gefur að skilja, þá var ég í mikilli geðshræringu eftir þetta og ákvað að gera eitthvað í þessu, athuga loksins með þetta sjúkrahús í Rússlandi,eins og ég hef lengi ætlað, hvort það væri ennþá til.

En á meðan, þá ætla ég að hanga á hurðinni,þ.e. ef ég fæ einhvern til að lyfta mér þangað upp.

Römm er sú taug....

 

Gúmoren.

Ég fékk bréf að vestan um daginn. Þar var boðað til endurfunda í maí, vegna þess að um þessar mundir eru fjörutíu ár síðan séra Sigurður Kristjánsson kom mér og mínum jafnöldrum þar í kristinna manna tölu. Svona endurfundir hafa verið þarna áður og var síðast fyrir sjö árum. Fór ég þá og skemmti mér ágætlega en var dálítið annarshugar allan tímann og man því ekki glöggt alla atburði. En nú skal úr því bætt og ætla ég að skreppa vestur og endurnýja kynnin áður en allt þetta fólk verður of gamalt.

  Eflaust verður skrýtið að flækjast um með eldri borgurum á fornum slóðum, kíkja á skólana, þ.e. ef að þeir voru ekki skoðaðir síðast og fleira markvert. Margt er orðið breytt og þarf maður eflaust leiðsögn um plássið. Ég rata nú samt um Hafnarstrætið enn. Einhverja óvissuferð á víst að fara og veit ég ekki hvernig margt af þessu eldra fólki bregst við ef eitthvað óvænt gerist. En ég verð bara á vaktinni og fylgist vel með , ég er svo vanur að umgangast eldra fólk.

   Ég ætla bara að vona að ég þekki alla, því það er ótrúlegt hvað sumir geta breyst með árunum, orðið afar og ömmur og allt. Ég lít þó alltaf eins út, hef ekki stækkað neitt né breyst annan hátt....... segir spegillinn.

Jamm, ég mæti á svæðið.

 

Gerðu eins og við viljum!!!

Það er ósköp skiljanlegt að Guðjón Arnar vilji fá að taka afstöðu á eigin forsendum en ekki vegna þrýstings frá einhverju forsjárhyggjufólki sem vill vel en hefur rörsýn á flest mál

„Óþarfi að drekkja í pósti"

Blogg

 

Gúmoren.

   Það hefur ekki verið bloggað hér í eina viku. Sem er í sjálfu sér allt í lagi.Blogg er ekki dagblað og þarf ekki að koma á hverjum degi.Stundum gleymi ég að blogga vegna þess að það tekur svo langan tíma að lesa annara blogg. Reyndar er það misgáfulegt eins og það er margt og ekki er þetta best í þeim efnum.

   En það er merkilegt að sjá, hvað margir halda að þingmenn og gjörðir þeirra séu það sem skrifandi er um. Þingmenn eru að vísu fólk en ekki það merkilegt fólk að svo til eingöngu sé um það  hér skrifað. Það er langt síðan ég hætti að bera virðingu fyrir alþingismönnum, sérlega þó þeim sem hafa verið kallaðir afturhaldsseggir og framfarahemlar. Hvernig er hægt að bera virðingu fyrir fólki sem á stundum hagar sér kjánalega,opinberlega. Og hvernig er hægt að bera virðingu fyrir fólki, sem aldrei hefur lagt neitt undir og alla sína ævi,nema kannski á skólaárum, unnið hjá ríki eða bæ. Alla tíð verið með sitt á þurru og engu hætt. Þeir eru ekki margir þarna niðri á þingi, sem koma úr atvinnulífinu. Það þarf ekki að vera að einhver sé góður þingmaður þótt hann hafi verið íþróttafréttamaður, fréttaþulur eða með munnræpu í útvarpi. Og ekki verður maður endilega góður þingmaður þó að úr háskóla komi, ekki er allt gáfulegt er þaðan kemur sbr. tildæmis titlana og bloggskrif að undanförnu. Þeir, sem væru hæfastir sem alþingismenn gefa einhverra hluta ekki kost á sér.

    En hverjum og einum  er víst frjálst að skrifa hér sem hann lystir, hvað sem verður ef afturhaldsseggir ná hér völdum að vori. Skyldi maður þá þurfa að fara í Ritskoðun Ríkisins og fá græna stimpilinn á bloggið áður en eitthvað er birt?

Til baka?

Kemur hún nokkuð til baka?

Ingibjörg Sólrún heiðursgestur á landsfundi sænskra jafnaðarmanna

Vindgnauð og leiðindi

  Gúmoren.

Það er alltaf blessuð blíðan!!

   Ég var að hugsa í morgun um þjóðskáldin okkar og ljóð þeirra.Mörg þeirra hafa sett saman kvæði og ljóð um fegurð þessa lands og eru mörg þeirra nokkuð góð. Fjalla þau einatt um fegurð þessa lands, fjöllin, árnar, fossana og fleira  í þeim dúr. Að mæra landið virðist vera þeim sameiginlegt, mörgum. Ég var ógurlega þjóðernisstoltur hér áður og man að ekki mátti slökkva á sjónvarpinu á meðan þjóðsöngurinn var spilaður í lok dagskrár, annaðhvort fyrir eða eftir. Ég var svo stoltur af Íslandi að ég hefði spurt Ringó, eins og Ólína Þ., hefði ég hitt hann: How do you like Iceland?". Ég hefði reyndar leyft honum að komast úr úr flugvélinni fyrst.  En þetta með þjóðskáldin, ég held að annaðhvort hafi þeir verið velkenndir þegar ort var vel eða annarskonar lyfjaðir. Kannski þeir hafi verið erlendis, einmana og þjáðst af heimþrá. "Skín við sólu Skagafjörður, Ísland ögrum skorið, Ísland er landið, Í faðmi fjalla blárra" og þessu líkt. Þetta hefur eflaust allt verið ort á þessum fjórum eða fimm góðviðrisdögum sem koma hér ár hvert, því þá er ættjarðarástin í hámarki og leiðindi hinna 360 daganna gleymd. Ég verð reyndar ákaflega glaður þegar gott er veður og myndi vilja hafa það oftar. En, þetta er skítasker sem við búum á og á meðan ég á ekki fyrir því að fara, þá verð ég víst að vera hér.

Jæja, mér líður betur núna.

Fýla?

 

Gúmoren.

Bjöllunni var hringt hjá mér um miðnætti eitt laugardagskvöld um daginn. Ég skellti mér í sloppinn og fór til dyra. Við inngang næstu íbúðar hálfhékk á hurðarhúni konan sem þar býr,og hafði hún greinilega drukkið eitthvað annað en malt. "Égg geteggi oppnaðð" sagði hún og bað mig liðsinnis. Ég ,fyrrum skáti, stökk til og opnaði fyrir hana og hélt að þar með væri samtalinu lokið. Þessi kona er sómasamkær bankastarfsmær og sé ég hana nokkrum sinni á ári en ekki til samræðu nema á húsfundum og þekki hana því lítið. En hún var ekki hætt, kallinn ekki heima og hún alein í kotinu. "Koddu og talaðu vimmmig". Þetta er boldangskvenmaður á mínum aldri og höfðinu hærri en ég, svo að mér leist ekki vel á það. Ég var reyndar dálítið upp með mér, því ég veit að ég lít skratti vel út í hvítum sokkum og á bláum slopp. "Koddu stríðnispúkinn þinn" sagði hún en ég kvaddi hana kurteislega og bauð góða nótt.

   Stríðnispúki. Hvernig hún veit það af okkar litlu kynnum er ég ekki alveg með á hreinu en líklega er ég það. Ég man er ég var í sveit hjá móðurbróður mínum á Kirkjubóli í Korpudal 1966. Þetta var fyrir tíma "leikjanámskeiða" og ekki var borgað fyrir mann, heldur var maður matvinnungur. Þar vorum við nokkrir krakkar,vinnandi sveitastörf og annað er til féll. Oftast var samkomulagið gott en ávallt eitthver stríðni með. Var þá fundinn einhver punktur, sem hamrað var á þar til klagað var. Ekki var ég sem bestur í þessum leik, enda afskaplega stríðinn. En væri mér strítt,tók ég því afar illa og kunni illa að meta þessa vonsku gagnvart"mér".                                        

   Einn daginn tók þó steininn úr og fékk ég nóg af þessu, "ef þið hættið ekki  þá er ég farinn". Þau hættu ekki og ég fór. Lagði af stað heim, vonsvikinn yfir örlögum mínum. "Ég skal aldrei koma aftur" hugsaði ég leiður þar sem ég gekk ofan bæja,í miðjum hlíðum fjalla á leið minni til Ísafjarðar. Vildi ég ekki að til mín sæist við þetta strok. Var reyndar að kíkja eftir leitarflokkum sem aldrei komu. Er á Breiðadalsheiði var komið,  þurfti ég að halda mig við veginn og í neðanverðri Kinn þá stoppaði Alli í Björnsbúð á Skodanum og tók mig uppí. Var hann dálítið hissa á ferðum mínum þar en  ég fékk að sitja í, þögull, niður í Hafnarstræti. Heldur var skrýtinn svipur á móður minni er ég bankaði uppá, með húfuna, í gráu lopapeysunni og tárvota hvarma. Auðvitað beygði maður af, útaf þessu óréttlæti og einelti krakkanna. Ég fékk að vera heima í 2-3 daga og var sendur svo til baka, því leitt er að spilla þeirri kyrrð sem krakkalaust heimili er. Þegar þangað kom, var mér tekið með kostum og kynjum, líklega vegna þess að ég kom með eitthvað af nammi og það sem meira var, fullan kassa af bókum. Var ég ákaflega vinsæll um sinn en líklegt er að sótt hafi í fyrra horf, þó að ekki hafi skorist í odda sem fyrr segir.

  Ekki aflagðist hjá mér stríðni við þetta og jafn illa tók ég henni alveg framyfir þrítugt. Hin síðar ár hefur ekki minnkað hjá mér galgopaháttur en stríðni tek ég orðið vel. Tel ég það merki um þroska að fara ekki í fýlu þó að stundum fylgi félögunum einhver ertni. Ég hef nefnilega ekki tíma til að fara í fýlu lengur, er orðinn það gamall, en þegar  að einhver fer í fýlu við mig út af skrifum eða því sem ég segi eða segi ekki, þá finnst mér verst að vita ekki af því.

P.S.   Ég er enn að spá í hvernig þetta hefði endað, ef að ég hefði farið og talað við kellinguna.

Aðhald?

 

Gúmoren.

Smá áfall um daginn. Ég fór í leðurgallann og ætlaði út að hjóla en var í einhverjum vandræðum með að hneppa buxunum. Hélt fyrst að þetta væri vegna þess að leðrið hefði þornað og skroppið saman útaf notkunarleysi en sá fljótt að svo var ekki. Náði samt að hneppa og fór í jakkann líka og setti svo hjálminn á. Þegar svo var komið þá sá ég sjálfan mig í spegli og þar leit ég út eins og lítill "lollipop"með tvær kúlur að ofan. Ekki var þetta fögur sjón en gekk því maður situr á hjólinu.  

    Þannig að í dag er komið að aðhaldi í munnlegum vellystingum. Ákvað ég að taka á þessu strax, fór í Bónus og keypti poka af gulrótum og fimm klementínur. Gekk snúðugt framhjá nammirekkanum og lét sem ég sæi ekki súkkulaðirúsínurnar sem kölluðu á mig. En þegar komið er að svona heftingu, verður maður að láta sér á móti. Nú er ekki lengur ís á hverju kvöldi né heldur nokkrir konfektmolar. Flögurnar ídýfulausar og bara lítið af kokteilsósu með frönskunum. Bara eitt glas af mjólk með matnum og gos eingöngu um helgar. Í gærkvöldi var soðið blómkál sem meðlæti, ekki svo slæmt, og ég fann hvernig buxurnar víkkuðu. En betur má ef duga skal og er ég alvarlega að spá í að fara að synda aftur en verð samt að passa mig vel, sérstaklega varðandi fráhvarfseinkenni út af minnkandi sykurneyslu. Þess vegna ætla ég að klára það nammi sem til er heima, reyndar hægar en tilstóð og passa uppá að ekki sé keypt meira fyrr en síðar. Ég er reyndar með hálft kíló af rúsínum í bílnum en það veit enginn af því og enginn sér.

   En ég veit að ég er staðfastur og get minnkað mittismálið snarlega. Gæti þessvegna farið fljótlega að auglýsa boxer og gallabuxur fyrir Dressmann.

Ég er langflottastur.

Sunnudagur

 

Gúmoren.

Sunnudagsmorgun og veðrið hið besta en frekar kalt. Það var góður dagur í gær og fullt af hjólum á götunni. Hittust menn, margir niður á Grensásvegi í umboði Harleys, spjölluðu og litu á hjól. Komu menn víða að og var ekki laust við að vortilfinning væri komin í menn enda vorið á næsta leiti.

Ég sé nú ekki Spaugstofuna á útsendingartíma en skoða stundum á netinu síðar. Sá ég atriði þar núna sem ég kannast vel við. Örn Árna leikur þar vininn sem passar að allt fari vel í partíinu. "Jonni minn, ertu að drekka"?

Ég á fullt af kunningjum sem láta svona, vissir um að ég sé eini maðurinn sem hef drukkið til vansa. Þegar partí þar sem vín er haft um hönd þá stoppa ég yfirleitt ekki það lengi að ég sjái seinnipartinn en ég man hvernig hann var. Þeir sem að eigin mati drekka sér án skaða, sitja sem lengst,sumir kjassa kerlingar sem þeir eiga ekki, aðrir deyja úti í horni og enn aðrir gubba á gólfið. En allir passa þeir að ég lendi ekki í vandræðum og benda mér sem oftast á hvernig ég var og það án þess að hafa þekkt mig þá.

 Það er gott að eiga góða að.