Þjóðaratkvæðagreiðsla?

 

   Ég keyri í vinnuna á morgnana og er alltaf jafn hissa á því hvað við erum vanþroska blessaðir íslendingarnir í umferðinni sem og á öðrum sviðum.
   Í bankanum í dag voru fimmtán á undan mér svo ég settist niður með númerið mitt og leit í kringum mig. Uppi á vegg voru tveir flatskjáir sem sýndu hvern verið var að afgreiða og skilti hjá hverjum gjaldkera þar að auki er sýndu númer í afgreiðslu. Samt þurftu gjaldkerar að gala næstum því í hvert sinn yfir sinnulausa,sauðslega viðskiptavini um að nú væri röðin komin að þeim.
   Stundum hlusta ég á útvarp Sögu og þar er hver mannvitsbrekkan á eftir annarri í símanum,svo til daglega, þusandi speki dagsins af innileik þess er heldur að við hin komumst ekki í gegnum daginn án þess að heyra í viðkomandi. Það hringir reyndar á allar stöðvar,fólk sem hefur ekki rænu á að slökkva á útvarpinu rétt á meðan og hvín þá og veinar í öllu,þó aðallega í hausnum á þeim er hringdi.Kannski hefur þetta fólk aldrei heyrt hvernig símatími í útvarpi fer fram.
   Og svo kíki ég á bloggið eða í blöðin þar sem margir skrifa.Sumir eru í lagi og aðrir ekki en ég get aldrei tekið fólk alvarlega sem kennir sig við mömmu sína. Það finnst mér afskaplega kjánalegt.
    En af hverju að skrifa núna um sauðs-og kjánahátt minn og minna samlanda. Það er vegna þess að oft er verið að tala um þjóðaratkvæðagreiðslu um hin og þessi mál. Við kjósum til þings,fólk sem við viljum hafa þar til að fjalla um og taka ákvarðanir varðandi hin og þessi mál. Ég treysti ekki sauðslegum og ólesnum almenningi til þess. Máski seinna þegar við verðum orðin gáfuð.

Athugasemdir

[Marta Gunnarsdóttir, 3.4.2009 kl. 19:38]

Alltaf þegar ég fer í banka þá set ég upp sauðasvipinn til að vera eins og hinir.

Ég hringi aldrei í utvarp Sögu svo ég komi ekki upp um fáfræði mína og ég nefni mömmu mína sárasjaldan á nafn hvað þá að ég fari að kenna mig við hana og svo veit ég ekki hvað í ósköpunum hægt er að kjósa í kosningum.

Svo ég er Íslendingur, ekki spurning.