Sætur sigur.

Núna er yngri sonur minn tólf ára. Þegar ég var á hans aldri þá heyrði ég viðtal eða las, við mann sem að hafði unnið silfurverðlaun á Ólympíuleikunum 1956.  Það eru rúmlega fjörutíu ár síðan. Frá því að ég var tólf ára hef ég heyrt eða lesið viðtal um þetta afrek árlega eða því sem næst. Síðast ekki alls fyrir löngu. Og þetta var bara ein "medalía".
    Í dag vann handboltalið okkar sér rétt til að leika um gull eða silfurverðlaun á Ólympíuleikunum í Kína. Það verða því fjórtán "medalíur" sem að koma heim í það minnsta.Það verður þá tilefni til fjórtán viðtala á ári,kannski tvö til þrjú á ári við þá frægustu. Þegar umræddur sonur minn verður kominn á minn aldur, þá hefur hann,ef áhugi er fyrir hendi,getað hlustað á eða lesið meira en áttahundruð "medalíuviðtöl" ef að eins verður farið að.
   Ég finn til með stráknum.

En góðar óskir héðan um velfarnað í næsta leik, til "strákanna".

Athugasemdir

[Ágúst Ásgeirsson, 25.8.2008 kl. 15:32]

Þetta er undarleg bollalegging um hið óorðan finnst mér!

Formlega teljast Íslendingar nú hafa unnið til tvennra silfurverðlauna á ólympíuleikum. Silfur Vilhjálms 1956 og annað sætið í handboltanum nú.

Hvort tveggja frábær afrek og um tíma átti Vilhjálmur ólympíumet og stefndi í gull, en annar keppandi komst framúr fyrir rest. 

Annars kvíði ég ekki viðtölum við handboltamennina, þó þau verði 14 á ári. Þeir voru frábærir og afrekið er ótrúlega gott. Það vantar líka persónuleg viðtöl við þá, að Ólafi kannski undanskildum. Hverjir eru þessir karakterar? Úr hvaða umhverfi komu þeir? Hvernig náðu þeir svona langt? Hvað þarf til, o.s.frv.

[Yngvi Högnason, 26.8.2008 kl. 10:28]

Ágúst,þú hefur greinilega ekki skilið hvað um var skrifað. Það hefur ekkert með afrek að gera eða þá sem að hlut eiga að máli. En viðtal við sama manninn um sama afrekið einu sinni á ári,í fjörutíu og eitthvað ár, er of mikið.Hvað þá áttahundruð.